Waar komt trauma vandaan? Want eigenlijk is het niet de vraag óf je trauma met je meedraagt, maar wát je trauma is. Misschien is het bij jou heel duidelijk en herken jij gebeurtenissen uit je jeugd echt als trauma. Maar zo niet, dan kan het zomaar zijn dat je wel heftige dingen meegemaakt hebt, maar dat wegwuift:
"Het was niet fijn, maar geen trauma hoor."
"Het viel wel mee."
"Het kan veel erger."
"Als dit alles was..."
Herkenbaar? Het risico van zo denken, is dat je je eigen pijn die eronder zit, niet serieus neemt en hiermee dus jezelf niet serieus neemt. Het gevolg daar weer van is dat je je pijn in je lichaam opslaat. Daar wil je niet naar toe (of het lukt gewoon niet meer) waardoor je geen contact meer hebt met jezelf en je geen verbinding meer met je lijf voelt.
Hierdoor ga je juist steeds meer pijn ervaren. Blijf je geraakt worden in terugkomende triggers. En blijf je in dezelfde valkuilen in relaties trappen. Zonde, want zo hoeft het niet te gaan. Maar omdat je dit al heel lang zo doet, wordt het steeds moeilijker om hieruit te komen.
- Hierdoor weet je niet meer goed of nou je intuïtie spreekt of dat het angst is.
- Kan je je niet écht verbinden in een relatie.
- Reageer je op een ander vanuit je eigen pijn, waardoor er onnodige escalaties ontstaan.
Waar komt trauma vandaan?
In je jeugd heb je trauma ervaren. Wat is in mijn ogen trauma?Trauma is een ervaring die voor jou op dat moment schokkend is geweest en waar jij een enorm gevoel van onveiligheid hebt gevoeld. Deze gebeurtenis is voor jou zo pijnlijk, schokkend of verdrietig geweest; daar kon je niet mee omgaan.
Nu denk je bij trauma snel aan geweld, misbruik of verlies. Omdat je nu als volwassen vrouw, naar jezelf als kind kijkt. En dat is de valkuil. Want wat jij nu als volwassen vrouw misschien als "het valt wel mee ervaart", kan jij als kind als heel onveilig hebben ervaren.
Een voorbeeld:
Jouw moeder was toen jij een jong meisje was depressief. Je moeder was dus niet in staat om jou de liefde en de aandacht te geven die je nodig had. Of misschien was je vader veel aan het werk, waardoor hij niet vaak aanwezig was.
Misschien denk je in eerste instantie dan niet aan een traumatische ervaring. Maar als kind is dat toch heel anders. Als kind is liefde van je ouders krijgen een vanzelfsprekendheid. Wanneer die liefde of aandacht er niet (voldoende) is, kun je je als kind heel erg afgewezen voelen.
Ook het niet mogen voelen van emoties is heel afwijzend voor kinderen. Stel jij bent boos of verdrietig, en je groeit op met "niet boos zijn" of "stop met huilen". Maar je hebt als kind wel degelijk die emoties. Wanneer je ouders -de mensen waar je volledig afhankelijk van bent- aangeven dat je bepaalde dingen niet "mag" voelen, dan is dat voor een kind enorm onveilig en voelt dit ook als een afwijzing. Er wordt niet letterlijk gezegd dat je er niet mag zijn, maar zo kan een kind dit wel interpreteren.
Er is gevoel -> dit mag er niet zijn -> "ik mag er niet zijn".
Het gevoel van afwijzing, ervaar je als kind als een doodsangst. Stel je dat even voor, het gevoel van doodsangst. Kun je je dan voorstellen dat zo’n "klein" dingetje voor een kind wel degelijk traumatisch is? Wanneer je zoiets meemaakt, creëer je een overtuiging zoals:
"Ik ben niet goed genoeg".
"Er wordt niet van me gehouden".
"Voor liefde moet je hard werken".
"Het is niet veilig om te voelen".
"Er wordt toch nooit voor mij gekozen".
En wanneer je als kind deze pijn ervaren hebt, zul je al heel snel een beslissing gaan nemen:
"Dit wil ik nóóit meer voelen".
Hoe zorg je ervoor dat je dit nooit meer gaat voelen?
Daar hebben de meeste de perfecte overlevingsstrategie voor ontwikkeld -> in je hoofd schieten. Daarmee bedoel ik dat je als het ware de verbinding met je gevoel (met je binnenwereld) verbreekt, om volledig in je hoofd te stappen. Hoe langer je dit al doet, hoe uitdagender het wordt hier weer contact mee te maken. Maar… dat is zéker mogelijk!
Behalve in je hoofd schieten, ontwikkel je vaak nog meer strategieën om maar niet te hoeven voelen, maar ook om op die manier wél de aandacht van je ouders te krijgen.
Misschien ben je wel heel hard gaan werken of gaan presteren, zodat je dan wél gezien zou worden.
Of misschien ben je juist onzichtbaar geworden of gaan zorgen, zodat je niet tot last zou zijn.
Weet jij wat jij bent gaan doen en nog steeds doet om maar niet bij je gevoel te hoeven zijn?
Wat hier ook onder zit is jouw drang naar controle. Wat had je namelijk niet toen je deze heftige gevoelens had? Controle! Dus wat wil je nu koste wat kost hebben? Controle! En daar doe je heel hard je best voor. Zo hard, dat het leven meer overleven wordt. Het vaak voelt als strijden en dat is zo ontzettend vermoeiend.
Samengevat:
- Na een voor jou heftige gebeurtenis (of vaker gebeurde situaties) heb je een overtuiging gecreëerd.
- Omdat je het gevoel wat hierbij hoorde niet meer wilde voelen, heb je een besluit genomen -> "dit wil ik nooit meer voelen"
- Om dit vol te kunnen houden ben je in je hoofd geschoten en heb je een overlevingsstrategie ontwikkeld.
Welke gevolgen heeft dit in je huidige liefdesrelaties?
Wat jij kent als kind, is veilig. Je aanvaardt het hoe het is, dat is een automatisch mechanisme. Dus jij reageert nu als volwassen vrouw ook op wat je gewend bent. Je doet dus in een relatie, wat je vroeger ook als kind deed. En weet, een kind zal álles doen om gezien te worden door haar ouders.
Deed jij heel erg je best om de aandacht van je vader te krijgen?
-> Dan zul je nu in relaties heel hard je best doen om aandacht te krijgen.
Was jij gewend om voor je ouder(s) te zorgen?
-> Dan zul je nu in relaties zorgen voor de ander.
Was jij gewend om niet gezien te worden?
-> Dan zul jij in relaties terecht komen, waar je je weer niet gezien voelt.
Was je vader of moeder emotioneel niet bereikbaar?
-> Dan zul jij in relaties terecht komen net emotioneel onbereikbare partners
Hoe kan dat?
Want in je hoofd wil je het natuurlijk heel erg anders. Als mens slaan we alles op in ons lichaam. Dat verklaart ook dat je echt wel trauma kan hebben meegemaakt, waar je in je gedachte (beeldend) niets meer vanaf weet. Maar dat wil niet zeggen dat het niet is gebeurd, je lichaam weet alles want die slaat alles op.
Waar komt trauma vandaan? Wat jij als kind gewend bent, zit in je lijf opgeslagen. Heb je dus een emotioneel onbereikbare ouder gehad, dan is dat wat je lijf herkent. Het is jouw "imprent" van de liefde. Je weet nu in je hoofd wel beter. Maar jouw lijf weet dat niet. Wat gebeurt er wanneer de emotioneel onbereikbare partner voorbij komt? Jouw lijf herkent deze spanning en daar schiet je direct van aan.
Deze vorm van spanning komt bijvoorbeeld niet vrij wanneer de emotioneel bereikbare partner voorbij komt. Cognitief wil je die leuke, lieve, betrouwbare en knappe man. Maar je lichaam wil de spanning. Dus na verloop van tijd vind je de betrouwbare man te saai. Je gaat er niet van "aan" en zult toch weer in de armen van de "foute man" vallen.
Maar je weet, dit zorgt voor weer zoveel verdriet en dat is juist niet wat je wil. Het verwerken van de pijn die er zit, is essentieel om een gezonde, gelukkige, liefdevolle, volwassen en gelijkwaardige relatie te kunnen hebben.
5 stappen voor het verwerken van de pijn
1. Onderzoeken; waar komt trauma vandaan?
Een stap terug naar je jeugd om te onderzoeken waar jouw pijn en alles wat hieruit voortvloeit ontstaan is.
2. Zien; tot welke patronen, overtuigingen en strategieën heeft dit geleid?
Wanneer zet je het in, wat gebeurt er dan precies en welk gedrag laat je zien?
3. Contact; contact maken met je gevoel
Je hoofd wat meer rust gunnen en je contact laten maken met wat er in je lichaam allemaal gebeurt.
4. Verwerken; aangaan van de pijn die er zit
Zodat je lichaam de tranen gaat huilen, die je nooit gehuild hebt. Het zien en horen van alle delen in jou die gezien en gehoord willen worden.
5. Doorbreken; doorbreken van je patronen
Door herkenning, verwerking en contact met je lichaam gaat het mogelijk zijn om ook je gedrag (waar je last van had) te veranderen.
Natuurlijk zitten hier substappen tussen, omdat het nou eenmaal geen huis en tuin psychologie is (was het maar zo simpel). Het belangrijkste is, beginnen! Hoe? Kijk hier voor onze gratis tools die jou direct op weg helpen!
Liefs,
Myra
