Liefde….

De rode draad in het leven van heel veel mensen

Want als iets je in hoge sferen kan brengen, is het de liefde wel. En die kan je helaas ook in het diepste dal trekken.

Of je op dit moment nou in een relatie zit, er net uit bent of al jaren single bent, de liefde zal je raken.
In het geluk of in de pijn.

Waarom lukt het wel en vooral, waarom lukt het sommige nou niet om gelukkig te zijn in de liefde?

Hoe kan het dat steeds hetzelfde gebeurt? Terugkerende patronen waardoor het geluk in de liefde je  niet lijkt te treffen.

Zo’n patroon kan bijvoorbeeld zijn, dat je met verlatingsangst wordt geconfronteerd. Steeds meer  vrouwen komen naar me toe, omdat ze deze angst aan willen pakken. Angst komt altijd ergens vandaan, daarover verder in dit artikel meer.

Misschien herken je je wel in verlatingsangst?

Wanneer je last hebt van verlatingsangst, heb je grote angst dat je partner bij je weg gaat.
In een relatie ben je dan ook erg bang om verlaten te worden en kun je je snel afgewezen voelen.
Je hecht je snel aan iemand en je kunt ook relatief lang bij iemand blijven, die helemaal niet zo goed voor je is.

Kenmerken van verlatingsangst:

• Je stort je in een relatie volledig op de ander
• Je zit liever in een slechte relatie dan dat je geen relatie hebt of de relatie verbreekt
• Je vindt het lastig om alleen te zijn (je kan je dan bijvoorbeeld echt eenzaam voelen)
• Je reageert heftig op signalen die afwijzing bij je opwekken
• Je vindt het moeilijk om grenzen te stellen

De bevestiging van de ander is heel erg belangrijk voor je

Je partner kan het gevoel hebben “wat ik je ook geef, het is nooit genoeg”

Waar heb je heel erg behoefte aan wanneer je verlatingsangst hebt?

• Bevestiging
• Samen zijn
• Zekerheid
• Veiligheid
• Nabijheid
• Gevoelens delen
• Behoefte aan controle
• Behoefte aan samen versmelten
• Commitment van de ander

Angst ontwikkel je in je kindertijd. Ieder zijn “blauwdruk” wordt ontwikkeld wanneer je tussen de 0-7 jaar oud bent. Wat inhoudt, dat je in deze periode overtuigingen ontwikkeld en inprent in jouw systeem.

Een voorbeeld:
Jouw vader is bijna nooit thuis.
En wanneer hij wel thuis is, geeft hij jou weinig aandacht.
Je gaat hierdoor juist heel erg om aandacht vragen door heel erg aanwezig te zijn, wat irritatie bij je vader opwekt, hij wilt gewoon rust.
Hierdoor krijg je in plaats van liefdevolle aandacht van hem, een boze norse vader.

Als kind voel je je hierdoor ontzettend afgewezen. Een afwijzing die je als kind eigenlijk niet aan kan, omdat je op die jonge leeftijd nog niet kan bevatten dat de man die jouw vader is, je niet de volle 100% liefde geeft.

Dus moet je jezelf beschermen. De pijn van de afwijzing van je vader doet zoveel pijn, dat kun je als kind nog niet aan. Je zet een schild op om jezelf te beschermen en je creëert een overtuiging:

• “Ik ben niet leuk genoeg om van te houden”.
• “Wanneer ik mezelf ben, word ik afgewezen”.
• “Ik ben het niet waard”.
• “Mannen zijn niet te vertrouwen en breken je hart”.
• En ga zo maar door…

Het schild had je toen je nog kind was nodig om te overleven

Je bent immers nog jong en je bent nog helemaal niet in staat om je in te leven in je vader, in zijn omstandigheden en de reden van zijn afwijzing. En je bent ook nog niet in staat om jezelf al puur, geweldig en liefdevol meisje te zien waarvan je weet dat je helemaal goed bent zoals je bent. Je voelt je afgewezen, dat is het enige wat je op dat moment kan voelen.

Dus het is logisch dat je je afschermt, want je kunt die diepe pijn nog helemaal niet aan als je zo klein bent. Maar…. Wat er vervolgens gebeurd, is dat je deze overleving in de vorm van dit schild en deze overtuiging meeneemt de rest van je leven in. Iets wat handig is als kind, maar wat je als volwassenen eigenlijk niet meer nodig hebt.

Die overleving, kent namelijk niet het verschil tussen jou als kind of jou als volwassene

Maar die saboteert je wel continue in de liefde. Meestal heel onbewust.
Want wanneer jij de overtuiging hebt “mannen zijn niet te vertrouwen en breken je hart” dan zal die overtuiging ook naar die bevestiging op zoek gaan. Die speurt af naar gebeurtenissen waarom die “zie nou wel, het is waar” kan zeggen.

Wanneer er een man voorbijkomt die wel goed voor jou is en te vertrouwen is, dan geef je daar meestal niet zoveel aandacht aan, want die bevestigd je overtuiging namelijk niet. En zul je bijvoorbeeld zeggen “ja, maar hij is zo saai”.Net zoals dat je vaak de 10 complimenten die je krijgt naast je laat liggen, wanneer je 1 negatieve opmerking krijgt.

Daar komt nog iets bij. De situatie (zoals in dit voorbeeld) met jouw vader die jij als kind hebt gekend, is wat je gewend bent. Je bent opgegroeid met onvoldoende liefde en aandacht van de belangrijkste man in je leven.

Hoe paradoxaal ook, omdat het is wat je gewend bent voelt dat daarom veilig

Het was natuurlijk helemaal niet veilig, maar voor je onderbewuste is het een situatie die je kent en je onderbewuste vindt het prettig om te weten waar je aan toe bent. Wanneer iets vertrouwd is, denkt jouw onderbewuste te weten waar die aan toe is. Dus afwezige mannen die zich niet kunnen binden (de man met de bindingsangst), dat voelt (onbewust) vertrouwd voor jou en daar trek jij naar toe. En hij naar jou (daarover later meer in een blog over bindingsangst).

Hoe komt het dat wanneer je verlatingsangst hebt, je vaak juist iemand met bindingsangst aantrekt?
Dit komt omdat je in de relatie met deze man, in een vertrouwd patroon terecht komt wat je als kind ervaren hebt. Met als gevolg, jij gaat heel veel “zie je wel’s” krijgen in je leven.

Allemaal bevestigingen van de overtuiging die je als kind gevormd hebt. Maar eigenlijk hebben jij én de man met bindingsangst, dezelfde angst. Jullie zijn allebei even bang.

Bang om de échte liefde aan te gaan en te voelen.Jij met verlatingsangst maskeert dat door je meer  op de ander te focussen en je zal ook de ‘schuld’ meer bij je partner leggen.

“Het is zijn schuld dat de relatie niet werkt”

En je denkt daarbij dat wanneer hij zich meer aan je zou committen, jullie een hele fijne relatie zouden kunnen hebben.

Je dénkt dat het enige wat je wilt is, dat de ander jouw liefde volledig beantwoordt. Maar zolang de  ander jouw liefde niet beantwoordt, is het eigenlijk heel erg veilig voor je, want zo hoef jij er ook niet écht voor te gaan. Wanneer de ander jouw liefde wel volledig zou beantwoorden, dat is zo onbekend voor je, dat is rete eng.

Het goede nieuws is, je kunt verlatingsangst overwinnen. Hoe? Lees verder!

Eerst nog even een korte samenvatting van wat ik net schreef:

Wanneer je verlatingsangst herkent, herken je waarschijnlijk angst dat je partner (of je date) bij je weg gaat.
Je voelt je snel afgewezen en kan dan ook ‘trekken’ aan de ander om maar bevestiging te krijgen.
Je kunt lang in een relatie blijven zitten, die je eigenlijk helemaal niet meer gelukkig maakt.

Verlatingsangst ontstaat in je kindertijd

Je maakt iets mee, wat voor jou als kind heftig is en waardoor je je afgewezen voelt. Dit gevoel van afwijzing is voor jou als kind dusdanig traumatisch, dat je je afschermt. Je zet een dikke muur om je heen en die muur neem je de rest van je leven mee. Daarnaast prent je een overtuiging in je hoofd zoals:

“Mannen zijn niet goed voor mij”
“Ik ben niet goed genoeg”
“Niemand houdt van mij”

Doordat je deze overtuiging al zo lang met je meeneemt, geloof je die ook. En ga je alles om je heen maar afspeuren om gelijk te krijgen. Een overtuiging wil immers gelijk krijgen. Wat krijg je vervolgens? Precies die mannen die jouw overtuiging gelijk geven. En dat zijn precies de mannen, die je niet gelukkig maken.

Hoe buig je dit om?

Want je wilt natuurlijk heel graag gelukkig zijn met een man. Je wilt niet continu met de angst lopen om afgewezen te worden. Is het je weleens opgevallen, dat hoe harder jij je best doet om grip op hem te krijgen, hoe harder hij wegrent?

Wat gebeurt er? Jullie (prille) relatie, gaat niet meer zoals jij wilt dat het gaat. Bijvoorbeeld omdat hij ineens minder appt, minder lief reageert of even niet vraagt om af te spreken.

Op dat moment gebeurt er heel wat met jouw gevoel. De trigger is aangeraakt. En welke trigger is dat? De trigger van je afgewezen voelen.

Wat doe jij op het moment dat je je afgewezen voelt?

Je hunkert naar bevestiging en daar ga je dan ook enorm je best voor doen. Je wilt eigenlijk de bevestiging uit hem trekken.

Dus ga jij appjes sturen, hem bellen of vragen wat er aan de hand is. Ervan uitgaande dat je iemand aantrekt met bindingsangst, raak jij door dit gedrag te vertonen bij de ander een enorme trigger.
Het grijpt hem enorm naar de keel, hij voelt zich benauwd en wilt maar 1 ding; WEG!

Dat is nou precies het tegenovergestelde van waar jij behoefte aan hebt. Jij wilt bevestiging, maar hij gaat jou juist uit de weg.

Wat er gebeurt, is dat jij wilt dat hij JOUW pijn heelt

Je voelt de pijn van afwijzing weer, die jij als klein kind ook voelde (en dit gaat allemaal onbewust, dat maakt het ook zo ingewikkeld). Die pijn is natuurlijk vervelend en die wil je eigenlijk helemaal niet voelen. Daarom hoop je dat hij jouw pijn kan verzachten en ga je je best doen voor zijn liefde.

Maar dat is nou net zijn allergie, waardoor hij er niet voor je gaat zijn, maar juist in zijn eigen pijn gaat zitten (de pijn van verstikking) en net zoals jou ook van zijn pijn wegrent. Wat in dit geval ook betekent dat hij van jou wegrent.

Wat is dan de oplossing? Hoe kan ik mijn verlatingsangst overwinnen? Want ik kan me voorstellen dat de moed je in de schoenen zakt. Het mooie is dat de oplossing helemaal niet zit in dat HIJ jou iets moet geven. De oplossing is dat JIJ het jezelf mag geven.

Een stapje terug…

Wanneer jij je afgewezen voelt door hem, raakt hij dus iets in jou

Maar het is niet hij die dit veroorzaakt heeft, dit is een oude pijn die door zijn gedrag getriggerd wordt en waar jij al heel lang van wegrent. In plaats van de pijn aan te gaan en te doorvoelen, wil je dat dit gat gevuld wordt met zijn liefde. Je zoekt het dus eigenlijk buiten jezelf. Terwijl de oplossing in jezelf zit.

Omdat je al gemerkt hebt, dat het meestal tot weinig resultaat leidt wanneer je je best gaat doen voor zijn aandacht, kun je je beter tot jezelf richten. Maar dit is niet gemakkelijk, omdat je zeer waarschijnlijk pijn en verdriet gaat voelen. Waar je tot nu toe van wegloopt.

Wat zou er gebeuren wanneer je daar naartoe gaat? En dan niet vanuit wat je in je hoofd allemaal tegen jezelf zegt, maar vanuit wat je diep vanbinnen voelt. De ‘ongemakkelijkheid’ die je voelt (en waar je het liefste van wegrent) toelaat. Pas dan kom je tot de ware gevoelens die eronder zitten.

Gevoelens waar je eigenlijk niet bij wilt. Want dat zijn de alarmbellen van jou als klein meisje. “Als ik dit toelaat, ga ik alsnog dood”. Als klein meisje kon het gevoel van afwijzing voelen als doodsangst, en daarom heb je jezelf toen beschermd.

Als kind had je deze overleving om er niet naar toe te hoeven gaan echt nodig. Maar nu niet meer. Je bent nu volwassen en je kunt het aan.

Jouw overleving (de sabotage) kent het verschil niet tussen jou als kind toen, en jou als volwassenen nu. Die saboteert je dus continu in de liefde. Dit doorbreek je door de taak van de overlever over te nemen en naar je gevoel toe te gaan. En hierbij vast te blijven houden dat jij niet de pijn bent. Jij hebt pijn, je bent het niet.

Het ergste wat er kan gebeuren is dat je je super rot voelt enorm moet huilen. En dat gaat over. Dat is toch een wel een beetje een geruststelling? Alles wat je voelt, gaat weer over. Sterker nog, het gaat eerder over wanneer je het écht aangaat, dan wanneer je weg blijft rennen. Dan voel je je namelijk ook continu rot, alleen is dit een gevoel wat blijft.

Door je gevoel echt aan te gaan, richt je je aandacht op jezelf en niet meer op de ander

Het allerbelangrijkste: De aandacht die je eigenlijk van de ander wilt, geef je dan aan jezelf. Hierdoor ga jij je uiteindelijk veel beter en belangrijker voelen. De bevestiging, de liefde, de controle en de veiligheid verlang je niet meer van een ander. Je geeft die aan jezelf, waardoor je die van de ander niet meer nodig hebt. En die ander? Het is waarschijnlijker dat hij hierdoor juist naar je toe trekt.

Dat moet overigens niet de reden voor je zijn om je eigen gevoel aan te gaan. Het is jouw proces en hij heeft die van hem.

Er zit dus ook een stukje acceptatie in, dat het gevolg kán zijn dat hij helemaal niet komt en wegblijft

Dan is de acceptatie dat zijn eigen proces nog moet doorlopen. Jij mag blij zijn met wat jij jezelf hebt gegeven. En het vertrouwen hebben, dat de man die jou volledig lief heeft, vanzelf op je pad komt.

Op het moment dat jij de veiligheid voelt om de pijn zelf te dragen (en dus niet projecteert op je partner), kun je die veiligheid meenemen in het contact met een partner. Dit is dan een hele andere energie dan die je voorheen had van “alsjeblieft, los deze pijn voor me op” naar “ik neem zelf verantwoordelijkheid”. Zo verwerk je stapje voor stapje die oude kind pijn en kun je de oude emoties ontladen.

Je hoeft overigens niet eens te weten wát die pijn veroorzaakt heeft. Door dat te willen weten, trap je vaak juist in de valkuil van weer in je hoofd te gaan zitten. Je gevoel wilt gehoord en gevoeld worden. Je hoofd hoeft niet te weten wáár het vandaan komt.

Het gaat om het loslaten. Die overgave om naar je emoties te gaan, dat is natuurlijk rete spannend. Maar zolang je hier niet naar toe gaat, zul je je vast blijven klampen aan die partner, aan die fles wijn, Netflix, sigaretten of wat dan ook.

En je hoofd, die zal er altijd wat van vinden. Dus het vraagt geduld, compassie en liefde. Je zit je hele leven al in de overleving, dat draai je niet zomaar eventjes om. Geef jezelf ook dat geduld, die compassie en die liefde.

En wanneer je hierbij hulp nodig hebt, kijk dan hier naar onze gratis opties voor een kennismaking met onze programma's.

Liefs Myra
Transformatiecoach & therapeut
Gespecialiseerd in de liefde