Onzichtbaar verlies…

Er zijn zoveel vormen van, terwijl er vaak pas aandacht aan gegeven wordt, wanneer het fysiek verlies is.
Over het verborgen verlies, wordt weinig gesproken.

Toen ik 25 jaar was, woonde ik in Sydney Australië.
Tijdens een gynaecologisch onderzoek, werd me verteld dat ik geen kinderen zou kunnen krijgen.
Enorm heftig, maar ik kon het nog niet goed bevatten op die leeftijd.

Wat ik wel bevatte, is dat ik met mijn vriendje onveilig kon vrijen, zonder gevolg

Hoe die gynaecologe destijds tot de uitspraak van niet zwanger kunnen worden is gekomen, begrijp ik nog steeds niet.
De maand na deze uitspraak, was ik namelijk zwanger.
25 jaar, mijn wereld stond op z’n kop.

Ik zou naar Amsterdam verhuizen wanneer ik terug kwam.
Ik zou gaan genieten van mijn jeugd.
Ik wilde uitgaan, feesten, genieten en alles uit het leven halen.
Een kind paste daar niet bij.

Maar wanneer ‘het’ in je buik zit, dan draaien de emoties.

Tot ik op het punt kwam dat ik dit kindje heel graag wilde ontvangen in mijn leven.
Weer terug in Nederland, ging ik een weekend naar mijn vriendje die in Engeland woonde.
Hij deed wat hij vond dat hij moest doen, hij vroeg me ten huwelijk.
En hoewel ik “ja” zei, ging het van binnen helemaal mis.

Een kind krijgen was al zooo groot, laat staan nog een huwelijk.
Ik ging twijfelen.
In eerste instantie aan onze relatie.
En daardoor aan de komst van het kindje.

Want zou ik een kind op aarde willen laten komen, waarvan ik bij voorbaat al wist dat zijn vader er amper zou zijn?
Hij zou zijn verantwoordelijkheid zeker nemen, maar hij woonde wel in een ander land, dus ik zou er praktisch alleen voor komen te staan.

Aan mijn twijfel kwam snel een einde. Want het kindje in mijn buik, bleek niet levensvatbaar te zijn.

Er zou geen kindje komen dat jaar.

Over deze gebeurtenis, ben ik destijds vrij snel heen gestapt.
Niemand heeft er ooit nog met me over gesproken.
Het lijkt zelfs wel dat de mensen om me heen niet eens meer weten dat dit gebeurd is.
Of omdat het een taboe is en het daarom maar in de doofpot wordt gestopt
Maar in mijn leeft het wel.

Pas sinds een paar jaar, ben ik gaan rouwen om dit verlies.
Want ook al paste hij/zij misschien niet in mijn leven, hij/zij was er wel.
Hij/zij heeft eventjes in mijn buik geleefd en besloot dat dat voor dat moment voldoende was.
En dat doet toch pijn.

Ironisch wel hè…

Dat ik in 2005 de gedachte had, dat ik geen kindje wilde laten komen waarvan ik al wist dat de vader er amper zou zijn.
En dat ik in 2013 op dezelfde manier tóch moeder werd.
Ik dit keer opnieuw wist dat er voor mijn meisje geen vader zou zijn.
Alleen weerhield me dat dit keer niet.
Ik kon het aan.

Het leven had blijkbaar iets met me in gedachte, alleen moeder worden.

En toen dat de eerste keer niet lukte, vond het zijn weg naar de tweede keer…

Ik vond het verdrietig om alleen zwanger te zijn en ook heel verdrietig om niet samen ouders te worden.
Maar toen ik op mijn 32ste moeder werd, heb ik er geen moment aan getwijfeld dat dit het zou zijn.
Want ik zou wéér moeder worden, dit keer echter wél met een partner.
Ik voelde aan alle kanten dat er nog een tweede (eigenlijk derde) kindje zou gaan groeien in mijn buik en dat ik samen met mijn partner een gezin zou vormen.

7 jaar na mijn eerste zwangerschap, werd mijn kindje geboren.
8 jaar na deze geboorte, realiseer ik me, dat een nieuw leven in mijn buik waarschijnlijk niet meer gaat gebeuren.
En dus is er verlies.
Mijn wens van nog een kindje in mijn leven hebben, was zo groot.
Misschien wel zo groot, dat dit mijn focus was en hierdoor de liefde van een man nog niet heb kunnen vinden.

Dus weer ben ik een kindje verloren, zonder hem of haar ooit gehad te hebben.

Want het was mijn wens.
Een wens die nooit is uitgekomen.
Het is geen fysiek verlies, maar het heeft wel gevoeld als verlies.
Verlies van iets wat je zou graag had willen hebben, maar niet hebt gekregen.

Onzichtbaar verlies…
Verlies van het kindje wat ik verloren ben, omdat het stopte met groeien in mijn buik.
En verlies van het kindje wat ik verloren ben, omdat het nooit in mijn buik terecht is gekomen.

Onzichtbaar verlies…
Verlies waar nooit over gesproken wordt…
Verlies wat vaak niet als verlies wordt gezien, omdat het er nooit écht was.

Maar voor mijzelf voelt het wel als verlies.
Voel ik de pijn en die mag er zijn.

En doordat die er mag zijn, is het oké.
Heb ik gerouwd om het verlies.
Heb ik verdrietig mogen zijn.
En heeft het daardoor een bijzondere plek in mijn hart gekregen.
Niet vanuit verdriet, maar vanuit liefde.

Door hier doorheen te zijn gegaan, is mijn band met mijn dochter nog sterker.

Kan ik heel sterk zien en voelen wat ik wel heb, in plaats van wat ik niet heb.
Ik ben verdrietig dat er geen 2 of 3 kinderen om me heen huppelen.
Maar ik ben vooral heel erg dankbaar, dat er een heel bijzonder lief meisje in mijn leven is.
Iedere dag maar weer ♥️

Ik hoop voor iedereen, dat er meer gesproken gaat worden over het verborgen verlies.
Of dat nou verlies is van een kindje, een ex of een wens die niet is uitgekomen.

Ben niet bang om ernaar te vragen bij een ander.
Ben niet bang om erover te spreken voor jezelf.

Zodat jij er helemaal mag zijn.
Je kunt er pas écht helemaal zijn, wanneer het verlies en verdriet er ook mag zijn.
Want ook dat, hoort bij jou.